Harry Andersson

Hij noemt de huidige installatie bij NO GAeen laatste zucht.

– Het klinkt misschien een beetje deprimerend, maar ik heb nu in totaal vijfentwintig of dertig vazen gemaakt en ik vind het nog steeds ontzettend leuk, maar ik ben bang dat het saai zal worden. Dus stop ik nu met het maken van deze vazen, terwijl het nog het leukst is. Een tactiek die ik gebruik omdat ik niet wil dat het eentonig wordt. Maar goed, zeg nooit nooit. Misschien maak ik er stiekem nog een paar.

De installatie sluit aan bij de solotentoonstelling She's your lover now (FORGETMENOT), die bestond uit twintig sculpturen die exclusief voor Nordiska Galleriet in het najaar van 2018 werden gemaakt. Harry's kunst beweegt zich in het grensgebied tussen tragische levensverhalen, een eeuwige zoektocht en gebroken harten, gekruid met rozen, alcohol, schedels, melancholische fragmenten uit een rockballad en af en toe een insect.

– Ik ben erg gefascineerd door levensverhalen. Zoals de jazzmuzikant Chet Baker, die veelbelovend was, maar een arme heroïneverslaafde werd en stierf na een val uit zijn raam in Amsterdam. Of Amy Winehouse, wiens lot me diep raakte, dat vind ik interessant. Mijn kunst gaat vaak over onbeantwoorde liefde. Het is een concept dat ik heb, misschien omdat het gemakkelijk is om je ermee te identificeren. En ik haal veel referenties uit de populaire cultuur: uit literatuur, film en muziek die me inspireren.

Er zit een bepaalde charme in het defecte. Er zijn al zoveel perfecte vazen.

Kunstenaar en striptekenaar Harry Anderson werd geboren in 1986 en groeide op in Stockholm. Sinds zijn jeugd was het duidelijk dat hij zijn leven zou wijden aan een vorm van creatieve bezigheid.

– Als kind was ik creatief en tekende ik veel, maar ik dacht altijd dat anderen beter waren en beter konden tekenen. Ik dacht altijd dat je, om op een betere kunstschool te komen, de basistechnieken moet beheersen, zoals fotorealistisch schilderen. Maar ergens onderweg kwam ik de kunstenaar Dick Bengtsson tegen, die helemaal niet zo schildert, en voelde ik een grote bevrijding. Door hem begon ik te schilderen zoals ik dat wilde.

Na drie jaar voorbereidende studies aan de Gerlesborg Art School in Stockholm werd hij toegelaten tot het zesjarige programma aan de Koninklijke Deense Kunstacademie in Kopenhagen.

– De eerste zeven jaar schilderde ik alleen maar, en ik dacht dat ik dat altijd zou blijven doen. Maar toen begon ik me te vervelen; het was eenzaam. Er was een keramiekstudio waar ik altijd al naar had gekeken. Ze leken het zo gezellig te hebben terwijl ze daar aan het creëren waren. Thee drinken en naar muziek luisteren. Dus zonder dat ik wist hoe het moest, ging ik naar binnen. Ik was altijd al geïnspireerd door de geweldige naïeve sculpturen van keramist Klara Kristalova en voelde de verleiding om het zelf eens te proberen.

Geïnspireerd door de beschilderde keramiek van Stig Lindberg en Grayson Perry, zouden de komende jaren bijna uitsluitend draaien om het leren beheersen van klei.

– Er was veel vallen en opstaan voordat ik de juiste manier vond, ook al ben ik op geen enkele manier op zoek naar perfectie. Ik vind juist dat er een bepaalde charme zit in het defecte. Er zijn al zoveel perfecte vazen.

Het geromantiseerde beeld van het kunstenaarsleven als vrij, zelfrealiserend en bohemien is ver verwijderd van Harry's realiteit.

– Voor mij is kunst een beroep, het draait allemaal om routines. Ik begin de dag in het atelier om negen uur, om half een heb ik lunch en om vijf uur ga ik naar huis, ongeacht hoe goed of slecht de dag is geweest. Het werkt voor mij niet om op inspiratie te wachten; als ik in een artistieke dip zit, schilder ik me eruit of maak ik keramiek. Ik ben constant aan het werk en er komt altijd iets aan, voor mij is er geen andere manier.

Volgens statistieken is een hogere opleiding in de kunsten een van de slechtste investeringen die je kunt doen. Simpelweg omdat er maar heel weinig mensen zijn die van kunst kunnen leven. Maar dat was niet iets wat Harry deed twijfelen over zijn keuze. En of het nu zijn vastberadenheid, hoge productiviteit, werkethiek of gewoon het feit is dat hij een zeer spannende kunstenaar is, hij is nederig door het feit dat zijn kunst gewaardeerd wordt en een inkomen genereert om zijn werk voort te zetten. Dus wat de toekomst betreft, het doel is kristalhelder.

– Ik wil gewoon blijven doen wat ik vandaag doe, mijn dagen doorbrengen werkend in mijn atelier waar ik alle ideeën die ik heb kan realiseren. Zoals een lamp waar ik nu aan werk. Het is aan mij. En ik ben me zeer bewust van wat een voorrecht dat is. Maar natuurlijk heb ik een geromantiseerd beeld van New York, en het zou een droom zijn om daar te exposeren.