Diana Orvning

Ze is bezig met het creëren van grote, sculpturale kunstgordijnen voor een restaurant en heeft ruimte nodig voor haar creaties. Langs de muren staan schilderijen opgesteld, ook bedekt met textiel. Veel zien er af uit, maar in sommige lijsten kun je slechts een glimp opvangen van het eindresultaat. Samen beginnen de werken een beeld te vormen, een kleine hint naar hun maker.

– Textielkunst is altijd een natuurlijke manier geweest voor mij om mezelf uit te drukken. Beide ouders werkten in de kunst, dus het was een taal die ik al vroeg ontwikkelde en die altijd een natuurlijk onderdeel van mij is geweest. Een taal die ik begrijp," zegt Diana Orving.

In het verleden richtte Diana zich grotendeels op het ontwerpen van kleding, en ze heeft nog steeds een kledinglabel onder haar eigen naam, maar de afgelopen jaren heeft ze zich meer gericht op textielkunst. Het is een organisch proces dat haar hierheen heeft geleid, afhankelijk van haar persoonlijke ontwikkeling en wat haar nieuwsgierigheid het meest prikkelde en wat ze wilde verkennen.

– Mode als format is beperkter en gaat vaak meer over product dan over expressie. Mijn toegang tot alle creatie is altijd mijn interesse in vorm en expressie geweest, het creatieve deel.

Diana wordt gedreven door een natuurlijke nieuwsgierigheid. Ze volgt haar impulsen en werkt zowel met improvisatie als repetitie. Ze laat haar intuïtie haar leiden en werkt zelden vanuit een vooraf bepaald eindresultaat.

– Mijn werk is een verkenning, een zoektocht naar een uitdrukking, een dynamiek, een temperament. Ik zoek begrip en volg mijn handen op een ontdekkingsreis en onderweg laten ze me associëren met verschillende dingen. Ik werk graag abstract, maar op een manier die voor mij associatief kan zijn. Ze gaat verder.

– Ik hou van een esthetiek die zowel open als ambigu is. Ik wil nooit de kijker vertellen wat het werk voorstelt, maar ik vind het interessant om te zien wat er ontstaat in de ontmoeting. Zowel mijn ontmoeting met het werk als ook de ontmoeting van andere mensen met mijn werken. Misschien is het gewoon de manier waarop de hersenen werken, maar er zit iets belichaamds in Diana's schilderijen en de ontmoeting met haar schilderijen voelt zeer intiem.

– Ik wil dat het intiem aanvoelt, dat er een soort contact is. Wat is het dat maakt dat je een blik leest of een aanwezigheid voelt? Daar ben ik erg nieuwsgierig naar. Het is zo natuurlijk om de menselijke vorm te willen lezen.

Diana wordt gedreven door een natuurlijke nieuwsgierigheid. Ze volgt haar impulsen en werkt zowel met improvisatie als herhaling. Ze laat haar intuïtie haar leiden en werkt zelden vanuit een vooraf bepaald eindresultaat.

– Mijn werk is een verkenning, een zoektocht naar een expressie, een dynamiek, een temperament. Ik zoek naar begrip en volg mijn handen op een ontdekkingsreis, en onderweg associëren ze me met verschillende dingen. Ik houd ervan om abstract te werken, maar in wat voor mij associatief kan zijn.

Ze vervolgt:

– Ik houd van een esthetiek die zowel open als dubbelzinnig is. Ik wil de kijker nooit vertellen wat het werk vertegenwoordigt, maar ik vind het interessant om te zien wat er ontstaat in de ontmoeting. Zowel mijn eigen ontmoeting met het werk als de ontmoeting van anderen met mijn werken.

Misschien is het gewoon de manier waarop het brein werkt, maar er is iets belichaamd in Diana's schilderijen en de ontmoeting met haar werken voelt zeer intiem aan.

– Ik wil dat het intiem aanvoelt, dat er een soort contact is. Wat zorgt ervoor dat je een blik leest of een aanwezigheid voelt? Ik ben daar erg nieuwsgierig naar. Het is zo natuurlijk om de menselijke vorm te willen lezen.